Przyjaźń na którą czekamy;Jedyna, prawdziwa;Prowadzi nas do świata szczęścia; Mówimy że słodka;Robimy wszystko by jej nie stracić; Lecz gdy ją tracimy, tracimy wszystko; Zostaje tylko obraz bezcenny; Jej wspomnienia jej twarz; Lecz to wszystko złudzenie; Nie mamy nic…; Nadzieja? Lecz i ona powoli umiera; Trzymając w ręku cierpienie
migotliwy,pierwszy moment życia,niczym w morzu diament roziskrzony w pełnym słońcu,gorejący płomień,nowe imię- jaśniejące światło.maleński obrót potem i po raz pierwszy nadchodzi ciemna noc, a po niej znowu szczęście bajek i tkliwość kołysanek,serca należące do siebie,aż jedno zostanie samotne od pierwszego brzasku po najgłębszy zmrok, od słońca poranka,po sny o zmierzchu,fantastyczne plany i życie, które czasem bieży krętą ścieżką, wielkie nadzieje, nagłe zwroty z jasności w ciemność, z poniżenia w wielkość, z radości w smutek, wieczne oczekiwanie na jutro, na odmianę losu, promyk nadziei... poruszenie ręki- i życie zmienia swoj bieg i koleje....a wszystko za sprawą jednego drgnienia kalejdoskopu życia.
Jak to jest być człowiekiem
spytał ptak
Sama nie wiem
Być więźniem swojej skóry
a sięgać nieskończoności
być jeńcem drobiny czasu
a dotykać wieczności
być beznadziejnie niepewnym
i szaleńcem nadziei
być igłą szronu
i garścią upału
wdychać powietrze
dusić się bez słowa
płonąć
i gniazdo mieć z popiołu
jeść chleb
lecz głodem się nasycać
umierać bez miłości
a kochać przez śmierć
To śmieszne odrzekł ptak
wzlatując w przestrzeń lekko
Na przekór życiu-dalej żyć;wyśmiać los i wykpić Świat- prowadzić życie roześmiane;- nie wiedzieć co to strach i ból...........................tak chciałabym żyć
Słowa ranią, kłamią, Ból zadają,Słowem drażnisz, złościsz,Słowem się mścisz,Słowa to potok pomyj,Słowa wytarte,Uwagi niewarte,Z brudnym słowem nie da się żyć,Słowa puszczane na wiatr,Bez sensu, bez polotu,Bez ogłady, wodzy,Jakżeśmy w słowa ubodzy,Giętki język mają ludzie,Uczą się mówić w znoju i trudzie,A prostym słowem nie umieją się posłużyć,Fałszywych słów używją, a tych nie da się zmyć